16
Ο Υπουργός Εργασίας με πρόσφατες δηλώσεις του στον τύπο, έκφρασε την πρόθεση της Κυβέρνησης να νομιμοποιήσει την «δυνατότητα» του εργαζόμενου να εργάζεται 2 συνεχόμενα 8ωρα σε διαφορετικούς εργοδότες (συνολικά ως 16 ώρες την ημέρα). [Η ανακοίνωση σε μορφή αρχείου ΕΔΩ]
Η Ευρωπαϊκή οδηγία 2019/1152 που επικαλέστηκε ο Υπουργός Εργασίας αναφέρει ότι ένας εργοδότης απαγορεύεται να δεσμεύει αποκλειστικά τους εργαζόμενους του. Δεν αναφέρει πουθενά για 16 ώρες καθημερινή δουλειά.
ΤΙ ΙΣΧΥΕΙ ΣΗΜΕΡΑ
Σήμερα στη χώρα μας είναι νομιμοποιημένη η 11ωρη υποχρεωτική ανάπαυση σε ημερήσια βάση είτε κάποιος εργάζεται σε έναν είτε σε περισσότερους εργοδότες. Μάλιστα ο Υπουργός Εργασίας για να διασκεδάσει τις εντυπώσεις ανασκεύασε τις αρχικές δηλώσεις του και δήλωσε στη συνέχεια ότι δεν πρόκειται να θιχτεί η συγκεκριμένη ρύθμιση.
Η ΣΚΛΗΡΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΔΕΥΤΕΡΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ και Η «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΕΠΙΛΟΓΗ» ΤΟΥ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥ
Η δεύτερη δουλειά τα τελευταία χρόνια είναι καθημερινότητα για χιλιάδες μισθωτούς λόγω των πολύ χαμηλών μισθών. Η δεύτερη δουλειά – που παρουσιάζεται από τον Υπουργό ως «δυνατότητα» και «ελεύθερη επιλογή» – στην πραγματικότητά δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας μονόδρομος επιβίωσης.
Μέσα από το επιχείρημα της «ελεύθερης επιλογής» κρύβεται η μεγάλη αλήθεια ότι σήμερα ο μισθωτός δεν μπορεί να επιβιώσει από μία δουλειά.
Όσον αφορά την «πολλαπλότητα των εργοδοτών» – που αναφέρει στις δηλώσεις του ο Υπουργός Εργασίας – σημαίνει πολλές και εντατικές ώρες, γιατί όλοι γνωρίζουν ότι όταν η εργασία εναλλάσσεται μεταξύ εργοδοτών εκτελείται μόνιμα σε εντατικούς ρυθμούς.
Τέλος οι δηλώσεις που έγιναν από τον Υπουργό Εργασίας αποκαλύπτουν την πρόθεση της Κυβέρνησης να θεσμοθετήσει ως νέα κανονικότητα τη χαμηλά αμειβόμενη, εξαντλητική και πολύωρη εργασία.
ΙΚΑΝΟΠΟΙΗΤΙΚΟ ΕΠΙΠΕΔΟ ΔΙΑΒΙΩΣΗΣ ΑΠΟ ΜΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ.
Το επιτακτικό ζήτημα για τους μισθωτούς σήμερα, είναι να δημιουργηθούν τέτοιες προϋποθέσεις πού κάθε εργαζόμενος να εργάζεται και να αμείβεται έτσι ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στις καθημερινές απαιτήσεις από μία δουλειά.
Οι προϋποθέσεις αυτές δεν είναι τα ευχολόγια περί αυξήσεων που ακούσαμε την προεκλογική περίοδο αλλά απαιτούν συγκεκριμένες νομοθετικές παρεμβάσεις.
Απαιτούν ένα ισχυρό συνδικαλιστικό κίνημα που θα διεκδικήσει μαζικά και ενωτικά τα συγκεκριμένα αιτήματα που έχει ανάγκη ο κόσμος της μισθωτής εργασίας:
Συγκεκριμένα:
Αύξηση και διαμόρφωση του ύψους του κατώτατου μισθού μέσα από συλλογικές διαπραγματεύσεις και όχι με υπουργικές αποφάσεις.
Νομοθέτηση της υποχρεωτικής σύναψης Κλαδικών Συμβάσεων Εργασίας. Σε κάθε κλάδο της οικονομίας να είναι κατοχυρωμένο ένα ελάχιστο ικανοποιητικό επίπεδο αμοιβών που να λαμβάνει υπόψη τις ιδιαιτερότητες του κλάδου και των ειδικοτήτων.
Ενεργοποίηση των επιδομάτων τριετίας.
Υποχρεωτική και καθολική αμοιβή υπερωριών.
Ρήτρα αυτόματης προσαρμογής των μισθών στον πληθωρισμό.
Στελέχωση των Επιθεωρήσεων Εργασίας για διαρκείς και καθολικούς ελέγχους σε κάθε Κλάδο.