Το Σωματείο μας με ειδικό video αναλύει τις πλευρές της πρότασης του Εργοδοτικού φορέα των Ιδωτικών Κλινικών, των μεγάλων Νοσοκομείων, των κερδοφόρων πολυεθνικών ομίλων της Ιδιωτικής Υγείας. Απαντάμε στο τι επιδιώκουν, ποιό είναι το παρόν και το μέλλον της Εργασίας. Αναδεικνύουμε τη σημασία της Απεργίας και παρουσιάζουμε στιγμιότυπα από τη δράση του Κλαδικού Σωματείου Αθήνας για την επιτυχία της Απεργίας.
Ο Εργοδοτικός φορέας των κλινικών -Σ.Ε.Κ.
Όταν λέμε Εργοδοτικός φορέας των μεγάλων Ιδιωτικών κλινικών που έχει το όνομα ΣΕΚ (Σύνδεσμος Ελληνικών κλινικών), εννοούμε την ένωση των εργοδοτών των μεγάλων Νοσοκομείων, τον σύνδεσμο των πολυεθνικών ομίλων, των funds της Ιδιωτικής Υγείας,
Των ομίλων δηλαδή που καθορίζουν μονοπωλιακά όλους τους όρους στην Ιδιωτική Υγεία με τον πολυεθνικό όμιλο CVC να έχει κυρίαρχη θέση.
Οι όροι της πρότασης των Εργοδοτών.
Στην συζήτηση/διαπραγμάτευση για υπογραφή Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με την Ομοσπονδία των εργαζομένων οι εκπρόσωποι του ΣΕΚ έκαναν την δική τους αντιπρόταση
Η αντί-πρόταση του Εργοδοτικού φορέα είναι η υπογραφή Κλαδικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (διάρκειας 3 ετών) στις μεγάλες Κλινικές με μοναδικό όρο για όλους ανεξαιρέτως τους εργαζόμενους την ελάχιστη νομική υποχρέωση καταβολής του κατώτατου μισθού με μια ασήμαντη αύξηση από 0,5% ως 1%.
Πώς θα επηρεάζονταν οι μισθοί αν η πρόταση των Εργοδοτών γίνονταν αποδεκτή.
Ας δούμε τί σημαίνει αυτή η αντιπρόταση του Εργοδοτικού φορέα. Από τη μισθολογική πλευρά σημαίνει ότι ο συνολικός μισθός θα χωρίζεται σε δύο κομμάτια.
Το ένα κομμάτι θα είναι η ελάχιστη υποχρέωση που προκύπτει από την νομοθεσία δηλαδή κατώτατος μισθός με επιδόματα για τριετίες που έχουν γίνει πριν το 2012 με την μηδαμινή προσαύξηση του 0,5 – 1% .
Το άλλο κομμάτι του μισθού που θα συμπληρώνει την ελάχιστη αυτή υποχρέωση δεν θα είναι επιδόματα τριετίες κλπ αλλά οικειοθελείς παροχές. Ένα κρίσιμο στοιχείο αυτής της πρότασης είναι ότι κάθε φορά που θα προκύπτει μια αύξηση από τη νομοθεσία π.χ. αύξηση του κατώτατου αυτή η αύξηση θα απορροφάται από τις οικειοθελείς παροχές.
Πρακτικά η αντιπρόταση του Εργοδοτικού φορέα σημαίνει ότι για μεγάλη κατηγορία εργαζομένων ειδικά των παλιών παύει κάθε δυνατότητα θεσμικής αύξησης του μισθού, ο μισθός καθηλώνεται για το υπόλοιπο του εργασιακού βίου.
Όσον αφορά τους νέους εργαζόμενους που αντικειμενικά η αμοιβή τους βρίσκεται πιο κοντά στον κατώτατο μισθό πιθανά να έχουν μια μικρή αύξηση κάθε φορά που θα αυξάνει ο κατώτατος που έτσι κι αλλιώς θα την είχαν, αύξηση προφανώς ανεπαίσθητη και αδύνατο να καλύψει στοιχειώδες ανάγκες και εφόσον βεβαίως η αύξηση του κατώτατου είναι μεγαλύτερη από τυχόν οικειοθελείς παροχές.
Η πραγματική επιδίωξη των Εργοδοτών & πώς βλέπουν τον μέλλον της Εργασίας.
Το συμπέρασμα είναι ότι η Εργοδοτική αντιπρόταση περιγράφει την επιδίωξη της Εργοδοσίας να πηγαίνουμε προς μια μισθολογική εξίσωση προς τα κάτω όλο και πιο κοντά στον κατώτατο μισθό για όλους.
Κάποιοι μπορεί να ισχυριστούνε ότι η κατάσταση που περιγράφουμε ήδη συμβαίνει. Αυτό είναι εν πολλοίς αλήθεια αλλά η ειδοποιός διαφορά σήμερα είναι ότι ο Εργοδοτικός φορέας αξιώνει η κατάσταση αυτή να παγιωθεί και να επικυρωθεί με την συναίνεση των εργαζομένων.
Να δεχτούμε δηλαδή εμείς τα Σωματεία των εργαζομένων ότι αυτό θα είναι το εργασιακό μας μέλλον γεγονός που θα σημάνει το τέλος της δυνατότητας αλλαγής της κατάστασης.
Κατάρρευση της αυτό-ρύθμισης της αγοράς εργασίας ως αντιπαραγωγικής και άδικης.
Οι Εργοδότες λένε επίσης ότι με αυτό που προτείνουν θα έχουν το περιθώριο να αμείβουν ικανοποιητικά όσους οι ίδιοι θεωρούν ικανότερους εργαζόμενους αφού δεν θα έχουν τον περιορισμό να πληρώνουν επιδόματα, τριετίες κλπ σε όλους άρα θα έχουν μεγαλύτερο απόθεμα για να αμείβουν ικανοποιητικά όσους αξιολογούν οι ίδιοι ως ικανότερους.
Εκείνο που θα σχολιάσουμε είναι ότι εκτός από την βαρβαρότητα να αποδέχεται κανείς ότι μπορεί μια μεγάλη μάζα εργαζομένων έμπειρων, ειδικευμένων να εργάζεται με αμοιβές ακόμα και κάτω από το όριο της φτώχιας χωρίς καμία δυνατότητα βελτίωσης του μισθού, το επιχείρημα της αμοιβής των ικανών εργαζομένων είναι ένα τεράστιο ψέμα.
Στην πραγματικότητα η επιδίωξη είναι να συνάπτουν ελεύθερα ατομικές συμφωνίες για τον μισθό και να αμείβουν κάπως καλύτερα μόνο όσους εργαζόμενους μπορούν να διαπραγματευτούν – πάντα σε ατομικό επίπεδο – με κύριο επιχείρημα – όχι την ικανότητα -αλλά τη δυνατότητα μετακίνησης σε άλλον εργοδότη. Φυσικά ακόμα και αυτό το περιθώριο ατομικής διαπραγμάτευσης είναι πρόσκαιρο, συγκυριακό και στενεύει ασφυκτικά αφού διαμορφώνονται παντού οι όροι εργασίας .
Αυτή η κατάσταση που επιδιώκουν να μονιμοποιήσουν οι Εργοδότες των μεγάλων Νοσοκομείων του Κλάδου, των κερδοφόρων funds και πολυεθνικών είναι η περιβόητη αυτό-ρύθμιση της αγοράς εργασίας που δεν έχει καμία σχέση με ανταμοιβή ικανοτήτων, απόδοσης, εμπειρίας κλπ. Είναι απλά η αποτύπωση μιας αγοράς εργασίας – εργασιακής ζούγκλας που συγκυριακά και μόνο ένα μικρό τμήμα εργαζομένων θα αμείβεται κάπως καλύτερα από τους υπόλοιπους.
Η αυτορύθμιση της αγοράς έχει ήδη καταρρεύσει στην πράξη, παράγει συνεχώς αδικίες, ανισορροπίες , προωθεί τον αντι-παραγωγικό και απάνθρωπο ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων, οδηγεί σε αναζήτηση δεύτερης ακόμα και τρίτης δουλειάς, σε παραιτήσεις, σε αναζήτηση δουλειάς ακόμα και εκτός Κλάδου.
Η αντιμετώπιση των εργαζομένων ως ανειδίκευτων.
Δύο ακόμα πλευρές της εργοδοτικής αντιπρότασης που πρέπει να προσέξουμε είναι οι εξής
Η πρώτη είναι η αντιμετώπιση από την Εργοδοσία κάθε εργαζόμενου ως ανειδίκευτου. Γιατί: η σύναψη μιας Κλαδικής Σύμβασης χωρίς τα ειδικά επαγγελματικά επιδόματα (ανθυγιεινό, επίδομα οθόνης, κατ-οίκον ετοιμότητας κ.α.) αλλά και τα γενικότερα όπως το επίδομα σπουδών σημαίνει την άρνηση από την πλευρά της Εργοδοσίας να θεσμοποιήσει την αμοιβή δηλαδή να αναγνωρίσει την ειδίκευση τις γνώσεις την εμπειρία, όλα δηλαδή τα απαραίτητα στοιχεία της Εργασίας που παράγουν ποιοτικές υπηρεσίες υγείας.
Το δεύτερο είναι ότι η ατομική εξάρτηση για τον καθορισμό του μισθού απογειώνει και απελευθερώνει πλήρως το Διευθυντικό Δικαίωμα. Από τη στιγμή που ένα σημαντικό τμήμα του μισθού προέρχεται από ατομική συμφωνία ο εργαζόμενος γίνεται ατομικά δέσμιος της συμφωνίας αυτής εξαρτημένος και τελικά ευάλωτος σε κάθε είδους αυθαιρεσία.
Ποιος θα καταγγείλει για παράδειγμα παραβίαση εργατικής νομοθεσίας όταν γνωρίζει ότι ένα σημαντικό τμήμα του μισθού εξαρτάται από προσωπικές σχέσεις, από ατομική συμφωνία.
Η πρόταση του ΣΕΚ αντιστρέφει την πραγματικότητα των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
Με βάση τα παραπάνω οι Εργοδότες του Κλάδου ΔΕΝ πρότειναν Κλαδική Σύμβαση Εργασίας αλλά μια συμφωνία για μονιμοποίηση – με την συναίνεση των εργαζομένων – της εργασιακής ζούγκλας.
Πρότειναν να έρθει ανάποδα η πραγματικότητα. Αντί για μια Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που να βάζει κανόνες και όρια ώστε να έχουμε τουλάχιστον αξιοπρεπείς αμοιβές και κάποια δικαιώματα αξιώνουν να μπει ένας κόφτης για να μην έχουμε αυξήσεις και μάλιστα ούτε καν τη δυνατότητα να διεκδικούμε αυξήσεις.
Οι αξιώσεις του Εργοδοτικού φορέα – που φυσικά δεν γίνονται αποδεκτές από τα Σωματεία – φαίνονται κάπως υπερβολικές.
Ας δούμε όμως το παράδειγμα με την εφαρμογή της επαναφοράς των επιδομάτων τριετίας. Ενεργοποιήθηκαν τα επιδόματα τριετίας αλλά εξαιρέθηκε η 12ετία 2012 -2023. Δηλαδή η πραγματικότητα ήρθε ανάποδα. Αντί τα επιδόματα ωρίμανσης να ανταμείβουν την εμπειρία κάνουν το ακριβώς αντίθετο. Αποκλείουν από την αύξηση τους έμπειρους εργαζόμενους, τους εργαζόμενους με πολυετή υπηρεσία.
Η σημασία της Απεργίας στις 28 Μαρτίου.
Για αυτό λέμε ότι έχει τεράστια σημασία εκτός από την απόρριψη της εργοδοτικής πρότασης να διεκδικηθεί πραγματική Κλαδική Σύμβαση με τους όρους που έχουμε καταθέσει στη διαπραγμάτευση και είναι πρόταση του Κλάδου.
Για αυτό έχει τεράστια σημασία η συμμετοχή στην Απεργία των εργαζομένων στις Ιδιωτικές Κλινικές στις 28 Μαρτίου και η συμμετοχή στην συγκέντρωση στις 8 & 30 το πρωί έξω από την ΕΥΡΩΚΛΙΝΙΚΗ.
